Ingrijpende gebeurtenissen kunnen maken dat je tot diep in je wezen wordt geraakt. Voorbeelden van vragen die dan een rol gaan spelen kunnen zijn: ‘Wie ben ik nu, wat wil ik, wat ga ik doen?’ Het leidt vaak tot heroriëntatie en herwaardering van je leven.
Marleen, getrouwd en moeder van twee jonge kinderen is 36 als bij haar borstkanker wordt ontdekt. Ze werkt bij een bank als accountmanager. Het hele proces dat ze door de ziekte meemaakt is heftig. Zoals zo vaak in dit soort situaties, is de tijd van het ontdekken van de ziekte en de behandeling ervan vooral gericht op overleven. Doorgaan. Doorgaan. Doorgaan. En dan komt er zo’n moment dat ze wordt losgelaten. De behandeling is goed afgerond, ze is schoon. Ze krijgt complimenten voor haar doorzettingsvermogen en een kaartje met de datum voor een controle over drie maanden.
En daar staat ze dan. Alles afgerond. Nou ja … dus niet. De mensen om haar heen feliciteren haar en zeggen dat ze er al weer zo goed uitziet. Zij voelen niet wat zij voelt. Door het moeten overleven en in die tijd alle zeilen moeten bijzetten, is ze niet toegekomen aan het verwerken van het verlies. En ze is af en toe zo onherkenbaar moe. Deels is dit een gevolg van de verschillende behandelingen die ze heeft ondergaan. Maar ook is er veel moeheid die zeer waarschijnlijk wordt veroorzaakt door veel verlies – het vertrouwen in haar lichaam is weg, vrienden die niets van zich lieten horen, …
Op dat moment komt Marleen bij mij. Ze wil niet langer overleven. Ze wil leven. Dus kijkt ze in de gesprekken naar wat in die periode is gebeurd en wat dat voor haar betekent. Onherroepelijk gaan de gesprekken onder andere over verlies, de confrontatie met kanker, de angst dat de ziekte terugkeert en hoe daarmee om te gaan. En ook wat dat doet met haar relatie en de kinderen. Tegelijkertijd kijkt ze ook naar wat in die periode kracht gaf, waar ze hoop uit putte en steun vond - soms tegen alles in.
Gedurende drie maanden zien we elkaar acht keer. Na een paar gesprekken komt ze ook uit bij de vraag in hoeverre de kanker een keerpunt is geworden in haar leven. Daarbij blijkt dat de ziekte zowel een keerpunt is in negatieve zin, maar dat er ook een andere kant aan zit. Het gevolg is dat ze zichzelf de vraag stelt of ze nog wel hetzelfde werk wil doen? De conclusie is dat ze een baan zoekt die haar meer voldoening geeft. Waar zij zich in kwijt kan met wat zíj belangrijk vindt in haar leven en het de moeite waard maakt. De heroriëntatie en herwaardering van haar leven leidt uiteindelijk tot andere keuzes. Op zeker moment zegt ze: “Ik wil niet meer terug naar de tijd voordat ik kanker kreeg.”