In organisatieverband en als persoon kom je voor dilemma’s te staan. In de zorg kan het daarbij bijvoorbeeld gaan om vragen als hoever je met een de behandeling moet gaan. Dit kan een vraag zijn van een artsenteam omdat beoordeeld moet worden of verder behandelen nog medisch zinvol is. Ook patiënten zelf zijn soms bezig met zo’n dilemma. Het zijn diep ingrijpende processen.

Al jaren komt Peter, 79 jaar, drie keer in de week naar het ziekenhuis om gedialyseerd te worden. Het valt hem steeds zwaarder. Hij is weduwnaar en zijn kinderen (die ver weg wonen) zijn alle drie getrouwd. Ongeveer één keer in de week hebben ze telefonisch contact met elkaar. Op een dag stelt hij mij de vraag: ‘Hoe kijk jij ernaar, zou ik mogen stoppen met de behandeling? Of is dat niet de bedoeling van het leven?’ Ik vraag hem wat hij hiermee bedoelt. Voor hem zitten er meerdere betekenissen aan. Hij vertelt dat hij het altijd moeilijk heeft gevonden zelf de regie te voeren over zijn leven. Ook vraagt hij zich af of het stoppen van de behandeling van zijn geloof mag. Maar hij heeft ook de overtuiging dat het leven zijn eigen gang moet kunnen gaan. Stoppen met de dialyse zou, vanuit die kant bekeken, ook een optie kunnen zijn.

In het gesprek hierover vertelt hij waarom hij zich op dit moment nog wel wil laten behandelen. Hij heeft een stokoude vriend waar hij heel belangrijk voor is. En voor hemzelf geeft deze vriendschap zin en inhoud aan zijn leven. Dat blijkt uiteindelijk de reden om drie keer in de week naar het ziekenhuis te blijven komen. Het brengt hem tot de keuze nu nog door te gaan met de dialyse. Tegelijkertijd maakt hij de keuze, dat als zijn vriend sterft, hij daarmee zal stoppen. Als ik hem twee weken daarna terugzie, is hij rustig en voelt zich sterk bij de gemaakte keuze.