Door het vertellen van je verhaal aan iemand die het ook echt wil horen, ontstaat vaak een bepaalde ordening. Zeker in periodes dat je een veelheid aan gebeurtenissen meemaakt en je daardoor wordt overspoeld is dit van essentieel belang. Door deze ordening krijg je overzicht en hervind je vaak weer houvast in jezelf.

Sabine is huisarts. Ze is 47 jaar en heeft een burn-out. Ze heeft de afgelopen jaren hard gewerkt en veel meegemaakt: ze is een solopraktijk begonnen, is getrouwd, heeft twee kinderen gekregen, een woning annex praktijk gebouwd en is vier jaar geleden gescheiden. In al die jaren is zij degene die alle ballen in de lucht houdt. Lang is dat gelukt, maar nu is ze op.

Haar houdt vooral de vraag bezig of ze nog wel huisarts wil en kan blijven. Het werk valt haar fysiek en mentaal steeds zwaarder ook in combinatie met de zorg voor de kinderen. Maar de kern is: wil ik dit werk nog doen? Geeft dit nog zin aan mijn leven?

Ze oriënteert zich op de toekomst en gaat een bepaald traject in om te onderscheiden wie ze is en wat ze wil. Ze ontdekt van alles, op de eerste plaats dat ze de tijd moet nemen voor dit traject en dat ze niet alles alleen hoeft te doen – een grote stap voor haar. Omdat ze ver weg woont, skypen we regelmatig.

Het eerste wat ze doet is structuur aanbrengen in de dag. Met vallen en opstaan maakt ze ruimte voor rust, ontspanning, creativiteit en meditatie. Ze is bezig met nadenken over de toekomst. Op gezette tijden heeft ze het nodig te horen dat ideeën niet meteen hoeven uit te monden in een project. Eerst is er tijd nodig om, onder andere, te kijken naar haar verdriet en naar wat haar wel en niet bezielt. Deze structuur en de gesprekken geven haar rust om tot een goede keuze te komen en vorm te gaan geven aan haar bezieling. Steeds meer vindt ze hierbij de houvast terug in zichzelf en bij wat zij belangrijk vindt.